στάλα

(I)

ἡ, ΝΑ

(δωρ. τ.) βλ. στήλη.

————————

(II)

η, Ν

1. μικρή ποσότητα υγρού, σταγόνα, σταλαγματιά («ζει τού νερού και η στάλα οπού κολλάει στο ποτήρι», Σολωμ.)

2. μτφ. πολύ μικρή ποσότητα (α. «ήπια μια στάλα κρασί» β. «κοιμήθηκα μια στάλα»)

3. φρ. α) «ούτε μια στάλα» — καθόλου

β) «στάλα στάλα» — κατά σταγόνες, σε πολύ μικρές δόσεις, με το σταγονόμετρο

γ) «σαν τη στάλα στο κλαρί» — επί ξυρού ακμής, σε πολύ κρίσιμο σημείο

δ) «δεν έχει στάλα μυαλό» — είναι τελείως απερίσκεπτος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. σχηματ. από το ρ. σταλάζω, ενώ κατ' άλλους από θ. στα- τού στάζω + κατάλ. -λα].

————————

(III)

η, Ν

1. η κατάσταση ανάπαυσης τών αιγοπροβάτων, στάλισμα

2. ο χρόνος ανάπαυσης τών ζώων, η ώρα που σταλίζουν.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. σχημ. από το ρ. σταλίζω*].